Lekcja Jedenasta, Dodatkowa: Patriotycznie o zwierzętach lądowych i morskich

Pewna wyjątkowo dobra dusza pomogła mi w tarapatach – zdobyła dla Kozy nowy podręcznik do nauki języka polskiego.

Książka zaczyna się od sławetnej wyprawy trzech słowiańskich braci. (Przemierzywszy szmat puszczy, zatrzymują się na odpoczynek, a jeździec, co go Lechem zwano, dostrzega białego orła, zachwyca się widokiem rzeczonego ptaka i postanawia przy orlim gnieździe pozostać. Zakładam, że „historyja” wszystkim znana.)

Wspominam Kozie o polskim godle. A potem o miejskich herbach – rzeczy Dziecku właściwie obcej, albowiem grody amerykańskie takowych nie posiadają.

Jeden herb Córa widziała w elementarzu, lecz pozycja jest obecnie w posiadaniu Kozaka, czyli szukaj wiatru w polu. Zaglądam zatem do internetu. Wpisuję w wyszukiwarkę „herby polskich miast”.

- Pamiętasz herb Warszawy?

- Taaak... – niechętnie rzecze Koza.

- Pamiętasz, co przedstawia?

- PrzeStawia?

- PrzeDstawia. Co jest w tym herbie?

- Goła baba.

- Nie „goła baba” tylko „syrena”. Z mieczem i tarczą.

- Okay. Syrena. Bez biustonosza.

- Od kiedy syreny noszą biustonosze? - odpowiadam z przekąsem na sarkazm.

- Arielka miała. Z muszelek.

Też mi przykład!

- Gdzie Arielce do prawdziwej syreny! PRAWDZIWE syreny ubrań nie zakładają! No, chyba, że zajdzie potrzeba, bo zakochają się w człowieku...

Czy źle gadam? Nie zastanawiam się w sumie nad tym, co mówię, bo przebieram w linkach do stron z herbami.

- Prawdziwe syreny? - Koza puka się w czoło. Śmieje się. Ni chybi ze mnie.

- Oj, wiesz, co mam na myśli... – A mam na myśli nie pół kobietę – pół rybę z animowanego filmu Disney’a, a rodem z klasyki literatury światowej (Hans Christian Andersen). 

Koza śmieje się coraz głośniej.

- Już widzę, jak idziesz z krową do ślubu.

- Z jaką krową?

- Z tą, co się w tobie zakochała!

Odrywam wzrok od komputera.

- Z jaką krową, co się we mnie zakochała?

- Z krową z morza! – Córka przesuwa laptop w swoją stronę. - Poczytaj sobie potem o PRAWDZIWYCH syrenach, maminko marmolado... To gdzie te herrrrby?

Obeznana się znalazła! Krowami morskimi będzie mi tu rzucać, popisywać się, że potrafi zdefiniować prawdziwą syrenę lepiej ode mnie.

Z drugiej strony... Nie ma co się gniewać.  Koza na to nic nie poradzi, że prawie od urodzenia ma tę przypadłość, iż wszędzie wyniucha najmniejszy ślad zwierzęcia.

Ale o herbach powinnam wiedzieć więcej ja!

Przeglądamy od końca alfabetyczny miejski poczet. Natychmiast wpadają Córce w oko jelenie (herby miast takich jak Żary, Złotów, Turek, Trzcianka), więc korzystam z nagłego zainteresowania – było nie było – polską historią i opowiadam Kozie o motywach herbowych. Proponuję jej, aby sama znalazła powtarzające się symbole. Dziecko przegląda rysunki i posłusznie wymienia „gołą babę... e... według mamy PRAWDZIWĄ syrenę”,  niedźwiedzia, „byka” (tura), „zamek” (bramę wjazdową do miasta)...

- A jaka postać obejmuje bramę wjazdową w herbie Torunia?

Koza ma dosyć. Przeciąga się i rozgląda po pokoju.

- Ten tam... ze skrzydłami...

- Czyli?

- Ten, co lata...

- Aha? Czyli...

- Oj, mama...

- Już kończymy... To co jest w toruńskim herbie? Ten symbol często występuje w innych miejskich herbach.

- Brama...

- Oraz?

- Litościiii! Nie wiem!

- Anioł!

- No, mówiłam, że ptak!