Irma cz. 4

Jest niedziela, 21:26. Na dworze już ciemno.

Oko Irmy jeszcze ze dwie godziny przed Orlando (poruszając się z południa na północ), ale już jest jak w dobrze wkurnionej myjni samochodowej: woda pod ciśnieniem siecze na oślep, tłucze się między domami i pluje w okna.

Bryzgi są tak silne, że trzęsą się szklane drzwi tarasowe. Nie tylko szyby, cała metalowa rama. Od spodu sączy się do domu woda mimo ułożonych worków z ziemią. Z dachu spływają strumienie wody.

Momentami miga światło. Świszczy deszcz. Raz cichnie, raz się rwie. Ciarki przechodzą, gdy zawyje jak opętaniec.

W tle tłucze się hałas rozpędzonych pociągów. I niepokojące buczenie silnika odrzutowego.

Zeszłoroczny huragan Matthew był jednostajnym wodospadem. Mijał nas od prawej strony i był dalej od miasta. Ściany wody nie biły tak nerwowo jak teraz. Wyraźnie słychać, że są bardziej nieregularne i silniejsze. Mijają nas od lewej i są bliżej.

Jednak wolę być po lewej stronie odległej trójki niż po prawej dwójki pod nosem. Wolę większą rzekę na ulicy niż zezłoszczony wiatr, walący gdzie popadnie.

[po północy]

Natura znów zmieniła bieg.

Huragan skręcił na wschód. Jest bliżej Orlando.

Poczekam jeszcze z godzinę na aktualne informacje.

A potem kładę się spać.

Niech się dzieje co chce.

[pierwsza nad ranem z minutami]

Najsilniejsze wiatry przed nami?
OK.
Ale beze mnie.

Jestem kompletnie wypompowana.