Lekcja Siedemnasta: Pochwal mnie, Marmolado!

Nie mogłam spokojnie siedzieć razem z Kozą w czasie ostatniej lekcji. Ktoś musiał ganiać za Kozakiem, gdy Młodziak dobierał się do ustawionej w garażu drabiny (Luby Mąż rozbierał choinkę i wynosił ozdoby gwiazdkowe).

- Córuś, Kochanie, to jeszcze na koniec rozdziału o zimie odpowiedz na pytania podsumowujące polskie zwyczaje wigilijne... I nie przejmuj się tymi pytaniami, których nie zrozumiesz... Zapisz odpowiedzi tylko do tych, które są proste... Zaraz wracam!

Kozak dał się odciągnąć od szczebli drabiny i spacyfikować telewizyjną bajeczką, więc wracam i czytam, co z dumą podsuwa mi Córka:

Że cztery tygodnie poprzedzające Święta Bożego Narodzenia to czas, który zwie się „dzieci, bądźcie grzeczne, bo Gwiazdor Wam nic nie przyniesie!” (wpis w języku angielskim).

Że tradycyjnie świąteczny obrus powinien mieć kolor „w plamy”.

Że na stole ustawia się dwanaście „pszypraw”.

Że dodatkowe nakrycie przeznaczone jest dla... resztek. (To słowo również wpisane po angielsku.)

Że msza święta o północy w noc wigilijną nazywa się „coś na ‘p’ ”.

Że imiona trzech króli, którzy przybyli do żłóbka to „Numer 1, Numer 2 i Numer 3”.

Że ulubiona polska kolęda Kozy to „Chała na wysokości”.

Nic dodać, nic ująć.

Chyba tylko mój „zawał na ziemi”.