Artysta-filozof od siedmiu boleści

Mój Syn – jak na Kozaka przystało - lubi żyć chwilą, blisko natury i tak dziko, jak to tylko możliwe. 

Ponieważ nie jestem w stanie zapewnić mu wszystkich najskrytszych pragnień serca - w tym głuszy dziewiczej lub krewkich bijatyk - Syn momentami zdany jest na siebie, jeśli chce zadbać o swą kondycję psychiczną.

Jednym ze sprawdzonych sposobów na kozacze szczęście jest gonienie po pokojach „samoręcznie” rozebranym raz od pasa w dół, raz od pasa w górę, bo widać Kozak myśli, że tylko tak rozdziany jest w stanie zaprezentować prawidłowo autorskie figle areodynamiczne. A mknięciem „jak szczała” obowiązkowo należy pochwalić się rodzinie przynajmniej raz dziennie.

Pech chciał, że dzisiaj w czasie pokonywania bariery dźwięku („pats, mama, jaki jestem sybki” „daddy, look at my fast feet”) bosa stópka natrafiła na małe, ostre, plastykowe „coś z takim czymś bez takiego czegoś”.

Ryyyyyyyyyyk uderzył o tynki, wywiercił nam dziury w bębenkach, a Kozak, oszołomiony bólem, zamiast się zatrzymać, pognał przed siebie jeszcze śmiglej!

Niczym zraniony tur rzuca się cielskiem na boki i przytupuje kontuzjowaną nogą. Wołamy, żeby stanął, dał się pocieszyć, ewentualnie opatrzyć, ale gdzie tam! O żadnej takiej czynności nie może być mowy. Synowiec nie zwalnia tempa, drąc się teraz już nie z bólu, ale z czystej złości.

Opadają nam ręce...

Raptem – metamorfoza!

Dziecko staje. 

Bielmo z oczu znika, piana, co ją Kozak toczył, zasycha...

Pada pytanie, anielskim głosem zadane na koniec przedstawienia:

- Dlacego ludzie musą mieć plecy?