sobota, 23 listopada 2013

O Bożym Narodzeniu... w listopadzie?

Ano, na Dalekim Zachodzie, to norma.

Amerykański Christmas Season i polski okres Świąt Bożego Narodzenia nie przebiegają równolegle, raczej zazębiają się w czasie i Floryda tego najlepszym przykładem. Okres świąteczny zaczyna się tutaj z ostatnim piątkiem listopada a kończy sylwestrowymi fajerwerkami (jeśli pominąć praktyki tych florydzkich latynosów, którzy obdarowują się prezentami w Święto Trzech Króli).

W USA nie ma religii dominującej, przez co katolicki kalendarz liturgiczny z nadchodzącą pierwszą niedzielą adwentu mało kogo tu obowiązuje. Poza tym katolików na Florydzie jest dobrze poniżej średniej krajowej, około 25%, ale i dla nich czas przygotowania do świąt nie polega na uczestnictwie w Roratach. Nie ma tu tej tradycji. Są inne. Jednej z nich, rzekłby złośliwy, wychodząc poza ramy wyznaniowe, na imię komercja.

Trudno takim uwagom odmówić racji. Sama w tym tonie odruchowo sklepy sonduję: który pierwszy zacznie gadżety świąteczne ustawiać?

W tym roku dekoracje ogrodowe - nadmuchiwane bałwany, pingwiny, Mikołaje i inne kształty z ortalionu - wystawiono do sprzedaży wczesnym wrześniem. Palcem sklepu nie wskażę. Ale pogrożę mu z tego bloga. On i tak wie, kto on jeden.

Prawda jest bolesna: tak jak w Europie, oznaki świąt pojawiają się coraz szybciej. Szkoda, bo te prawie 20 lat temu odkrywany przeze mnie wrzesień na wschodnim wybrzeżu Stanów był w sklepach zwykłym miesiącem jesiennym. Teraz ten sam miesiąc oglądany z perspektywy wybranych obiektów handlowych ma jesień w poważaniu, a na Florydzie rezonans między panującą pogodą a tym, co sprzedawca chce mi wbić w podświadomość jest spory. Upalnym wrześniem kłębi się ciągle od rekwizytów plażowych, a dźwignia handlu owiana klimą głosi, że pora pomyśleć o o grudniowych świętach.

Amerykanin, a już tym bardziej polskiego pochodzenia, nie lubi, żeby przepychać mu Christmas przed Thanksgiving. (Thanksgiving, Święto Dziękczynienia, jest obchodzone w ostatni czwartek listopada.)

Wróćmy do meritum. Święta na Florydzie. Jakie są?

Florydzka grudniowa aura to zieleń z dodatkami bordowych liści. Nadal kwitną kwiaty. Oprócz tropikalnych np. świetnie sobie radzą popularne w Polsce bratki. Dojrzewają cytrusy. Nadal świeci ostre słońce, ale i bez niego sporadyczne drzewa bez liści nie wyglądają posępnie. 

Naturalnie rosnące choinki na Florydzie to trzydziestometrowe sosny o fontannach igieł długości ołówka, więc z toporkiem w mokradła po choinkę nie ma co wchodzić. Nie rośnie nigdzie przyzwoite drzewko do nielegalnego wyrębu.




Właściwe drzewka przywieziono właśnie z północnej części kraju, wyładowano pod długimi namiotami i można już przebierać w spryskanych chemią, wypasionych, ciętych jodłach lub sosnach krótkoiglastych. Pryskane są, żeby nie zżółkły do 25-go grudnia, bo trzyma się je w stojakach bez ziemi i wody. (I ważna notka chociaż w nawiasie: ubieranie choinki bożonarodzeniowej odbywa się już nawet w ostatni piątek bieżącego miesiąca, dzień po Thanksgiving - Święcie Dziękczynienia.)

Dla mnie święta muszą pachnąć lasem, ale zapach ciętych drzewek spryskanych kolorantami jest duszący i wywołuje zamiast reakcji sentymentalnych alergiczne.
Alternatywą jest sztuczne drzewko lub rzeczywiście żywe, w doniczce. Można tak kupić w ogrodniczym mały, jasnozielony cedr lub półmetrowy stożek wycięty z krzaczka rozmarynu, albo dwa razy większą, delikatną araukarię, jak ta na zdjęciu (fotka pochodzi STĄD).






Na Florydzie zawiesza się na gałązkach także to, co kojarzy się z wodą morską.












Bing Crosby z utworem White Christmas („Białe Boże Narodzenie”) brzmi tu trochę śmiesznie, ponieważ śnieg na Florydzie nie pada. Jeśli w ogóle w grudniu nocą przyszroni, to na północy stanu. Środkowa część półwyspu może liczyć na minus jeden do minus kilku stopni nad ranem od stycznia do marca, ale takich przymrozków nie ma już w południowej części Florydy. W okolicy świąt w sercu stanu jest ok. 22 stopni Celsiusza (w nocy 10). Na basen za zimno, niemniej kto ma ochotę popływać w odpowiednim kombinezonie przy rafach koralowych, to Key West zaprasza!

Śnieg tu nie pada, lecz to nie oznacza wcale, że nic nie da się z tym fantem zrobić. Sztuczny śnieg poleci czasami na głowy turystów w jakimś parku rozrywki w DisneyWorldzie albo któreś obrotne osiedle w większym mieście załatwi sobie ciężarówkę ze śniegiem. Wywrotka zrzuca go na ziemię na ogrodzony płotem plac, wpuszcza się za barierki dzieci i w imię Ojca i Syna... Zanim stratowany śnieg stopnieje na zielonym trawniku, lepi się szybko kulki i bałwanki, a przede wszystkim pstryka zdjęcia na tle coraz brudniejszego i mniejszego pagórka.

Z innych uciech zimowych na Florydzie, skorośmy przy temacie, to pojawiają się pod namiotami sztuczne lodowiska wypożyczające chętnym łyżwy. Sprawdziłam, że o ile nie jest się wytrawnym łyżwiarzem, lepiej się tam nie pchać. O wiele bardziej boli upadek na lód w krótkich spodenkach i podkoszulku niż w grubej, zimowej kurtce i porządnych, ciepłych gaciach. 

A obok lodowisk, które czasem posiadają też zjazdy na płaskich sankach (toboggans), hałasują wesołe miasteczka.






Czy ktoś z Was miał okazję zauważyć, że amerykańskie kartki świąteczne to nie pocztówki?
To kartki dwustronne, często z wydrukowanymi w środku życzeniami. W Stanach panuje zwyczaj dołączania do kartek wspólnego rodzinnego zdjęcia na tle choinki (jak wspomniałam, ubranej w wielu domach już pod koniec listopada). Do kartki i do zdjęcia dodaje się list (kiedyś pisany ręcznie), podsumowujący osiągnięcia każdego członka rodziny w mijającym roku. Amerykanie uwielbiają opowiadać o swoich sukcesach, choćby najmniejszych, a często nie ma jak spotykać się regularnie z krewnymi ze względu na dalekie odległości. List-sprawozdanie z bieżącym zdjęciem nie jest już tak samo popularny jak przed erą Internetu, ale naprawdę miło go jeszcze czasem otrzymać. Albo wysłać ;-)

W centralnej Florydzie, na wschód od Orlando, leży wioseczka o nazwie ChristmasTak jest! Boże Narodzenie. Czytałam w lokalnej prasie, że poczta w Christmas otrzymuje paczki z listami świątecznymi nawet od mieszkańców innych stanów. Pracownicy poczty otwierają paczki, wysypują sterty listów, koperty elegancko stemplują i oto babcia w Kentucky dostaje życzenia świąteczne od córki z Georgii z oficjalną - podkreślam - pieczątką z... ach! z samego Bożego Narodzenia! (Nie wiem, na czym ten radosny fenomen polega, bo ja raczej byłabym pod wrażeniem, gdyby mi rodzina przysłała kartkę świąteczną opieczątkowaną w Betlejem, ale ja to jestem ja.)

Wypadałoby przy okazji wspomnieć o Santa Claus [wym. kloz]. 
Jak z wielu hollywódzkich „dzieł” wiadomo, zaparkowawszy na dachu swe mustangi, amerykański Mikołaj zsiada z sań i dostaje się do wewnątrz budynku przez komin wiodący wprost do salonowego kominka. 

Ponieważ przytłaczająca większość domów na Florydzie kominów i kominków nie posiada, bo nie ma potrzeby tego rodzaju dogrzewania domu, zastanawiałam się kiedyś, jakim cudem ten Gwiazdor przedostaje się do środka. Poszłam z wątpliwościami do Kozy, mojej córki, która za ojcem ma lapidarną odpowiedź na wszystko. Według niej Święty Mikołaj na Florydzie korzysta z wyjątkowej mocy teleportacji. I tej wersji trzymam się od kilku lat i sama ją polecam.

Saint Nick przychodzi w nocy z 24-go na 25-go i dlatego amerykańskim rodzicom pierwszy dzień świąt kojarzy się z niewyspaniem, bo uradowane dzieciaki zbudzą ich i o 5-tej rano, żeby otworzyć prezenty.

Po prezentach zasadniczo idzie się na śniadanie, potem - nadal półśniętym - na nabożeństwo do kościoła (chyba że poszło się na nabożeństwo o północy) i wraca do domu na świąteczny obiad, o ile nie zostało się gdzieś zaproszonym. Zabiera się wtedy z reguły przygotowaną przez siebie wcześniej ustaloną potrawę.

Jadło w Boże Narodzenie jest prawie tak obfite jak w nadchodzące Święto Dziękczynienia. Od rodziny zależy czy piecze się czy kupuje szynkę czy indyka, ale generalnie większość do mięsa przygotuje to samo: ziemniaki puree i jakieś zielone gotowane warzywo. Np. zapiekaną z cebulą i bułką tartą fasolkę szparagową w kawałkach. Takie danie zalewa się jeszcze gęstym sosem mięsnym. A na deser serwuje się np. podgrzany w mikrofalówce kawałek tarty owocowej, podany z gałką lodów waniliowych. Po posiłku najczęściej grają z telewizora kultowe filmy, które Amerykanie znają na pamięć: A Christmas CarolIt's a Wonderful LifeMiracle on 34th Street i cała masa innych, zawierających w tytułach słowa ChristmasholidaySanta itp.

Poza zakupami i sportem, Amerykanie najbardziej kochają parady i na Florydzie największe parady bożonarodzeniowe przemieszczają się ulicami parków Walta Disneya. Dzieci mają z imprez przeżywkę. A dorośli - ze swoich dzieci.







































Boże Narodzenie na Florydzie to również gra świateł z wielkim rozmachem. Mało kto nie zdobi domu i od środka i od zewnątrz. Nie ukrywam, że naszym rodzinnym, grudniowym hobby są wieczorne objazdy okolicy, żeby popatrzeć na domy w światełkach. A rozwiesza się sznury lampek na gzymsach, na ramach okiennych, zarzuca na krzewy, oplata drzewa oraz wywiesza się bożonarodzeniowe wieńce na drzwiach. Prąd na Florydzie jest tańszy niż w Polsce (gdyby ktoś pytał). Ale i tak indywidualne wysiłki wypadają skromnie przy świetlnych ekscesach w parku rozrywki Hollywood Studios.






Jak wspomniałam na początku, adwentu w Stanach w polskim rozumieniu nie ma (karnawału też nie, jak pisałam TUTAJ), lecz krytykowany zewsząd zachodni komercjalizm wyrównuje inne zjawisko, w Polsce niezbyt znane. Mam na myśli powszechny wolontariat.

Bo gdybym miała w kilku słowach zdefiniować obchodzenie Bożego Narodzenia po amerykańsku, powiedziałabym, że to celebrate Christmas znaczy tyle samo co to share, czyli „podzielić się.

Od jesieni aż po Gwiazdkę Amerykanie organizują szczególne zbiórki pieniędzy i żywności na cele charytatywne
Przeprowadza się aukcje i akcje o charakterze świątecznym. Odbywają się przedstawienia, koncerty dobroczynne i kto chce dzieli się tym, co może - przynajmniej własnym czasem.

Głośniej mówią o sobie fundacje i stowarzyszenia „na rzecz” i tak jak w sklepowych dekoracjach gwiazdkowych trzeba w dziesiątkach propozycji poprzebierać, zanim się zdecyduje, kogo wesprzeć. Bo wszystkich się nie da. Jedni wybiorą kwestującego pod WalMartem (powiedzmy, że przed polskim Carrefourem) przedstawiciela Armii Zbawienia w przebraniu Świętego Mikołaja, drudzy wypiszą czek dla kogoś z innego krańca świata. Jak tam kogo dźgnie wyrzut sumienia czy autentyczna chęć pomocy.

Podobnie jak w Polsce, kościoły przygotowują świąteczne posiłki i paczki z prezentami dla najuboższych, ale nie wiem, czy w Polsce różne odłamy chrześcijan (wiele ich przecież nie ma) łączą wówczas siły tak jak tutaj, organizując punkty wydawania żywności i kuchnie dla potrzebujących. Niektóre z nich działają cały rok.

Nie ukrywam, że zaskakuje mnie, kiedy nawet przy dzieleniu się z innymi objawia się amerykańska przedsiębiorczość. W zeszłym roku najgłośniej obiły mi się o uszy akcje pomocy dla szukających pracy, bo zbierano (obowiązkowo w dobrym stanie) marynarki i spodnie dla panów, garsonki dla pań i obuwie, czyli garderobę niezbędną dla wybierających się na rozmowę o pracę. Zorganizowano też dla zainteresowanych darmowy kurs rozmowy kwalifikacyjnej.

Rok wcześniej jeden z bezrobotnych parafian najbliżego kościoła ogłosił, że zbiera resztki wełny, bo chce wydziergać na szydełku pledy na Gwiazdkę dla osób w domu starców i prezentował później wyszydełkowane półsłupkami koce w zygzaki.

Owszem, drażnią mnie w Stanach przedwczesne sygnały Bożego Narodzenia. Ale są wyjątki, np. giving trees [wym. gywyn triz], choinki z prośbami potrzebujących. Ustawia się je w listopadzie nie tylko w kościołach, ale także w instytucjach świeckich. Zamówienia przychodzą z domów dziecka, ze szpitali, z domów pomocy. Nawet ze schronisk dla zwierząt. 
Co weekend pojawiają się nowe prośby. Co weekend znikają. A potem wszystkie wracają przyklejone do pudełek z prezentami, które zostaną rozwiezione pod właściwy adres. 




(Zdjęcie pożyczone STĄD) 


Wychowany poza środowiskami polonijnymi Amerykanin, jak zresztą mało kto w Europie, nie zna tradycji dzielenia się w święta opłatkiem i nie stawia na stole dodatkowego nakrycia dla symbolicznego, zbłąkanego wędrowca. Kiedyś byłam pewna, że dużo bez tego spotkania wigilijnego traci. A dzisiaj widzę to trochę inaczej.

My, Polacy w Noc Bożego Narodzenia, mamy być przygotowani okazać serce niespodziewanemu gościowi. Amerykanie zaś nie czekają na taką ewentualność. W bardzo realny sposób wychodzą potrzebie naprzeciw i to na długo zanim sami zaczną biesiadować w pierwsze święto.
Te działania są przemyślane, zaplanowane, pracochłonne.
To dzielenie się jest dzieleniem z premedytacją.
Trudno je przeoczyć, nie dołączyć.

Gdyby ktoś zapomniał się jednak w ferforze świątecznych zakupów, robiąc je tylko z myślą o sobie i swoich najbliższych, to z pięknym uśmiechem przypomni mu o innych kasjerka skanująca towar: „Would you like to donate a dollar to St. Jude Children’s Research Hospital?” - Zechciałby Pan/Zechciałaby Pani ofiarować dolara na Szpital Dziecięcy Świętego Judy? (Ten szpital to amerykański odpowiednik polskiego Centrum Zdrowia Dziecka.)

I nie tylko teraz, z okazji rozpoczynającej się gorączki świątecznej, zagai kasjerka klienta. Są sklepy, instytucje, gdzie wspomaga się w ten sposób organizacje non-profit przez cały rok.

Dla niektórych może metoda irytująca, ale czyżby miała to być komercja... z ludzką twarzą?
Czy istnieje w ogóle taki zestaw?
A czy istnieje... Święty Mikołaj?

* * *

Wystarczy tego pisania. Leżę od kilku dni ścięta grypą, więc marzy mi się wstać i zrobić, co należy, żeby poczuć się świątecznie, bo w czwartek obchodzimy Thanksgiving, Święto Dziękczynienia. Przedstawiam je zwykle tym, którzy o nie pytają jako amerykańską Wigilię

Pozdrawiam gorąco, ale nie całuję, żeby nie pozarażać ;-)







22 komentarze:

  1. o ja cie krece, ale referat :-)))) tu w Niemczech poludniowych , bardzo swietuje sie caly adwent , targi swiateczne (tzw Weihnachtsmarkt) zaczynaja sie 28 Listopada i trwaja przewaznie do 24 grudnia - i wszystko jest swiateczne - :-) - juz w listopadzie zaczynasz piec przerozne ciasteczka i przechowywac je w puszkach, tak, zeby przez caly adwent starczyly.swieta to w sumie tylko swiateczny obiad 25 grudnia :-) . temperatur, a przede wszystkim slonca o tej porze roku troche zazdroszcze, choc , przez te 3 dni w roku lubie , zeby bylo zimno i mroznie . papapa i chyle czolka za prace pisarska ;-)

    OdpowiedzUsuń
  2. Aniu, w delirium grypnym to pisałam. I z tego wszystkiego zapomniałam dodać, że ten "referacio" to przy okazji projektu "Klubu Polki na obczyźnie" (mam logo po prawej stronie - kliknij w nie, to więcej się dowiesz). Bo ja tak sama z siebie to jednak bym nie wpadła rozmyślać o Bożym Narodzeniu w listopadzie. Ale padło hasło, że kto zainteresowany, może się przyłączyć pisząc o świętach w kraju, w którym mieszka. W grudniu mogę być znów bez dobrego łącza internetowego, to zebrałam się teraz.... i faktycznie, aż oczom nie wierzę, ile spłodziłam...

    OdpowiedzUsuń
  3. No przeczytałam ze zrozumieniem bom Polak przecież...Powiem tak...po pierwszej części krzyknęłam do Chrisa w kuchni "aha...i żeby było jasne, na Florydzie pracy nie szukaj!". Bo WYDAJE mi się (z akcentem na "wydaje" bo wiem, że gdyby było trzeba bo był nadała radę), że nie dałabym rady bez śniegu, bez pachnącego lasem drzewka... Ale wszystko się zmieniło kiedy napisałaś o dzieleniu się! Po pierwsze z tego jednego powodu byłabym w stanie powiesić Arielkę na chemicznej choince a po drugie...Bardzo dobrze, że o tym napisałaś, bo Christmas w Stanach przedstawia się Europejczykom jako przykład największej komercji na świecie, bezdusznego święta sztucznych santa klozów i kiczowato oświetlonych domów. Ale za tym wszystkich jest więcej serca i takiej, jak napisałaś, organizacji i przemyślanej pomocy niż w jakiejkolwiek ośnieżonej, pachnącej świerkiem i piernikami czy to alpejskiej czy tatrzańskiej wiosce bożonarodzeniowej! Pięknie dziękuję!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Aniu, to jedna wywrotka śniegu by Ci nie wystarczyła, mówisz? ;-)

      Jeśli biega o poruszenie tematu "co stoi za kasiastą oprawą świąteczną w USA" - proszę bardzo!

      Uświadomiłaś mi zresztą, że za mało się mówi o tym, jak naprawdę Amerykanie podchodzą do świąt. Nigdy mi nawewt do głowy nie przyszło pomyśleć o nich jak o egoistach gnuśniejących w dobrobycie, bo życie pokazało mi od samego przyjazdu w latach 90-tych zupełnie inną rzeczywistość.

      W dawaniu, w dzieleniu, w dostrzeżeniu czyjeś potrzeby i to nie "na odpieprz" czy "ach, idą święta, to wypada", Amerykanie są niedoścignieni. Uważam to za fantastyczną rzecz.

      A kiedy tak siedzę i dumam, to przypomina mi się, że wiele bliskich mi osób w Polsce jest uprzedzonych do Stanów, bo widzą je tylko jako źródło materializmu. A to akurat jest opinia krzywdząca, bo "mieć" nie jest "niemoralne". "Mieć i nie podzielić się" - tak. A Amerykanie nie są zapatrzeni we własny pieniądz.

      O ile rozbraja czasem w święta ich dekoracyjny kicz, tak podziwiam energię, z jaką tu się pracuje dla innych. Roi się tu od Owsiaków. (Tylko większość z nich jest mniej medialna i mniej pyskata.)

      Z ręką na sercu - jeśli jestem czymkolwiek zmęczona mieszkając w Stanach, to właśnie główkowaniem w co się zaangażować. (Przeważa, wiadomo, to, co akurat bliskie sercu.)

      Weźmy takie Miami, drugie co do wielkości miasto w stanie (ok. 400 tysięcy mieszkańców) czyli mniejsze od Warszawy, Krakowa, Wrocławia, czy Łodzi. W Miami zarejestrowanych jest ponad 7000 organizacji non-profit.

      http://greatnonprofits.org/organizations/city/Miami/FL/page:1/sort:review_count/direction:desc

      To więcej niż wszystkich razem wziętych w Polsce.
      Czy dobrze mówię?
      http://www.fundacje.org/organizacje/

      Nawet jeśli w Polsce jest i 10 tysięcy, to nadal widać zasadniczą różnicę i podaję te dane tylko dla zrozumienia skali zjawiska, nie dla pokazania, że jeden kraj jest lepszy od drugiego (tego typu rozumowania na poziomie piaskownicy w ogóle nie biorę pod uwagę, każdy kraj ma za sobą inną historię, inne warunki społeczno-gospodarcze).

      Wolontariat, organizowanie się, żeby pomóc innym to po prostu amerykański styl życia - a im więcej o tym myślę, tym bardziej mi szkoda, że w Europie o tym się nie mówi.

      Pozdrawiam!

      Usuń
    2. I amen siostro! Jeszcze raz dziękuję!

      Usuń
  4. Tak wspaniale oswietlone domy musza wygladac jak z jakies zaczarowanej bajki.
    Chcialabym zobaczyc to na zywo. Pozdrowienia- Iza

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To zdjęcie z fasadmi w kolorowych lampkach to z parku rozrywki Hollywood Studios; osiedlowe domy wypadają o wiele skromniej. Ale nie narzekam. ;-)

      Usuń
  5. Kolejny wspanialy wpis... jestem pod wrazeniem tego opisu.... wiele sie nauczylam choc na odleglosc. Cenie amerykanski zapal i konkretne podejscie do dzialania... duzo mniej ten komercyjny zapal choc we Francji tez go nie brakuje!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję... naprodukowałam się, bo leżałam chora - miałam czas się wykazać ;-) Pozdrawiam Francję, malowniczy kraj o malowniczym języku ;-)

      Usuń
  6. No no no, na poważnie podeszłaś do sprawy. Znów świetna lekcja, jak to o halołinach. Aż się dziwię, że o Święcie Dziękczynienia tak lapidarnie napisałaś. Bardzo interesujące to przybliżanie nam "amerikan drim" ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. :-) No... ten "amerikan drim" właśnie... raz jest bardziej "drimi", raz mniej. O Święcie Dziękczynienia może coś po fakcie, bo muszę do kuchni... wyżerka chwilowo ważniejsza od tła historycznego, a jest i ono całkiem ciekawe...

      Usuń
    2. Może być i po fakcie. Na naszych szerokościach geograficznych to i tak bez znaczenia ;-) Tylko koniecznie ze zdjęciem Waszego indyka :-)

      Usuń
    3. Oj, zdjęć nie robiłam, bo obiad był "w gościach", a ja jak gdzie "wkraczam", następuje chaos ;-). Nie pamiętam wtedy o aparacie. Wyjmę jeszcze, położę przy sobie i... się zagadam...

      Usuń
  7. Powaliła mnie syrenka na choince... a tak ogólnie dziękuję Ci, za pokazanie innego wymiaru świąt Bożego Narodzenia po amerykańsku niż to można zaobserwować w filmach made in usa. Urzekł mnie fragment o wolontariacie. No i ta syrenka... pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dygam dziękując za pozdrowienia. Ja w zeszłym roku kupiłam sobie (80% zniżki) ozdóbki typowo plażowe, m.in. wiaderko z piaskiem i z wetkniętą weń łopatką. Ale dla mnie to właśnie jeden z radosnych symboli podsumowujących rok... bieganie dzieciaków po plaży i budowanie zamków z piasku... i powrót wspomnieniami do tych kilku chwil na leżaku z książką, kiedy wydaje mi się, że poczytam spokojnie... ;-)

      Usuń
    2. Zazdroszczę Ci tych pięknych ozdób plażowych, chyba sobie taką syrenkę z filcu zrobię...i tej plaży w grudniu też zazdroszczę. I leżaka oczywiście, z książką w tle, szczyt marzeń. Moi jeszcze za mali i raczej na odpoczynek na leżaku nie mam jak na razie szans, bo zamki muszę z nimi budować. Albo na spacery chodzić... albo pić dawać... albo... zawsze sobie coś znajdą, żeby mamie się nie nudziło ;-))

      Usuń
    3. No właśnie... dlatego o "kilku chwilach" pisałam. Po paru zdaniach przecież muszę do Kozaka wstać z leżaka... i nici z czytania. Ale w grudniu na plaży poleży się rzadko i nie w stroju kąpielowym. Zazwyczaj jest już dobrze chłodno lub wręcz zimno...

      Usuń
  8. Piekne to dzielenie, to serce Bozego Narodzenia...dzieki, przeczytalam z calkowita uwaga.
    To tak jakbym juz jedna noga w Orlando byla :) A i Tobie chyba razniej wsrod takich ludzi...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zdecydowanie raźniej. Człowiek czuje, że żyje z sensem, gdy daje i nie ważne, na którym kontynencie, bo choroby i nieszczęścia nie znają barier, dotykają wszystkich tak samo. A gdy się nad tym zastanowić, to można stąd działać na różnych frontach, nie tylko lokalnych. Pozdrawiam Cię serdecznie, Faustyno :-)

      Usuń
    2. Tak, dobroc ma daleki zasieg :) Calusy z daleka!

      Usuń
    3. Tak, dobroć ma daleki zasięg... i nie zna granic... pięknie napisane.

      Usuń
  9. Podobają mi się i te kuchnie, i ta dobrze zorganizowana pomoc. Zwłaszcza, że jestem w Chinach, gdzie Boże Narodzenie to puste brzmienie i okazja do żarcia; ani opłatków, ani wolontariatu...

    OdpowiedzUsuń