To nie będzie proste

„To nie będzie proste to nie będzie długie

Zajmie tylko chwilę zajmie twoje myśli

Zajmie twoje serce odbierze ci oddech

Tak to będzie krótkie to nie będzie proste”*

Ciągle myślę o wypadku kolarza-triatlonisty.

Nie mogę zebrać myśli.

Nie mogę się zabrać do głupiego sadzenia petunii.

A powinnam, sadzonki już więdną.

W miejscu, gdzie zginął ten mężczyzna, po mojej róży pozostał suchy badyl, a wśród naręczy nowych, ciętych kwiatów leży list.

Już sam początek nagłówka, „Do Mojego Ukochanego Męża” zatrzymuje ruch na chodniku.

Zapalając świeczkę pomyślałam, że mężczyzna, który tu zginął miał dla kogo żyć. I chociaż według mnie żył krótko, najwyraźniej był kochany i to chyba jedyne pocieszenie.

Jedyne pocieszenie dla mnie.

Dla rodziny zaczyna się bowiem długa droga bólu.

*(z wiersza Ostatnie zapiski Adrienne Rich, tłumaczenie Julii Hartwig)