W księgarni L1

Pozwalam Kozie iść przodem.

Nie gonię za nią.

Nie zagabuję...

Bo i po co? Nie usłyszy, nie odpowie.

Patrzę z daleka, jak zwalnia, przystaje. 

Jak długi kitek (zwinięty na plecach zadartą głową w odwrócony znak zapytania) odbija się miodem i miedzią od granatowego sweterka.

Znam tu swe miejsce. 

Przemykam bokiem, ale koduję skupiony profil i ledwo widoczny dylemat wyciągniętej w górę dłoni:

Ta?

Nie ta!

Tamta?

Inna?

Nagły półobrót, koński ogon w koci grzbiet: sprawdzanie zielonych banknotów, strannie złożonych na czworo, wyjętych z prawej kieszeni swetra.

Uspokojona Koza upycha je - odwrotnie - w kieszeń po lewej. Odnajduje na półce przerwaną myśl. 

Zastyga... 

Oddycha?

Wysuwa wreszcie wypatrzoną rzecz. Kartkuje. 

Ostrożnie rozkłada na rękach i teraz tracę Córkę na dobre.

Osuwa się bezwiednie w kucki, w magnetyzujące kombinacje liter, nie moja. 

Ale nie niczyja. 

Zaprzedała duszę tej książce na długo zanim tu podeszła.

Ile bym dała, by móc się zagubić w księgarni pełnej lektur w moim pierwszym jezyku.

Odwracam oczy.

Przysiadam na niskim podeście. 

Niech tylko nikt z mego wzroku nie sczyta, że i Kozie i książce zazdroszczę. 

Bezbrzeżnie.

Ps. Swoim zwyczajem gorąco pozdrawiam nowych gości, Elżbietę i Krzysztofa, którzy przyłączyli się do lektury tego bloga. Oby Wam nigdy nie zbrakło ukochanych książek w Waszym języku ojczystym.