Na łowy

I... pojechaliśmy.

Wyjazd nastąpił ze sporym poślizgiem, bo okazało się rano, że kalosze Kozaka wyparowały, a podskok do sklepu po nowe nie wchodził w grę z tej prostej przyczyny, że kalosze należą do obuwia, na które mnie w USA nie stać. (Może inaczej. O wiele bardziej opłaca mi się zakupić je w Polsce. Nie lubię wydawać w Stanach około dwudziestu dolarów na parę kaloszy dla małolata.)

Kiedy obeszliśmy już wszystkie kąty, Kozak nam łaskawie zdradził, że włożył „gumolce” do skrzyni z zabawkami. (A wraz z obuwiem - niech to piorun! - tonę piachu!)

Dobra... Toną piachu zajmiemy się później. Teraz gumiaki na kończyny Kozaka, butelki wody pod fotel, kapelusze na siedzenie ... Jedziemy. 

Silnik przyjemnie rzęzi, ustalamy zgodnie z Lubym, że w przyszły weekend koniecznie trzeba z wozem do mechanika.

Słońce przyjemnie świeci, zachwycamy się zgodnie z Lubym i Kozą, że mamy nadzwyczaj cudną styczniową pogodę. Nikt nie pamięta takiej zimy, kiedy było tu o tej porze roku dwadzieścia stopni przed południem.

Błoga pogawędka schodzi na cel wyprawy. Zaczynamy chóralnie się przekomarzać, kto z nas „znajdzie najwięcej” i tu idylla się kończy.  Kozak ryczy, że on „sce najwiencej”, a Koza na pewno mu „fsyskie" zabierze. Uspokajam go, że starczy i dla nas i dla innych, lecz Synowiec nie ma zamiaru przestać wyć. Dla podkreślenia jak bardzo nie ma ochoty się uspokoić zaczyna kopać nogami w powietrzu i za moment następują dwa wyrzuty. Prawy kalosz uderza głucho w obleczony podsufitką dach, lewy – też płasko, ale jakoś dźwięczniej – w przednią szybę.

Luby blednie, zjeżdża na pobocze, strofuje Kozaka, a ja zbieram gumiaki. Pytam siebie w duchu, czy chociaż raz możemy gdzieś dojechać jak normalna rodzina bez histerii i wścieklicy i lampka mi w mózgu rozbłyska! Możemy! Oczywiście, że możemy! Pod warunkiem, że Kozak przed wyjściem zrobi siusiu, a jakoś nikt przed wyprawą go do łazienki nie zabrał.

Wleczemy się na najbliższy parking. Luby idzie szukać z Kozakiem „wychodka”, ja z Kozą czekamy pięć minut, dziesięć, piętnaście...

Wrócili za pół godziny. Kozak wysikany i najedzony. Bo podobno zachciało mu się jeść po umyciu rąk i Mąż poszedł kupić mu „przegryzkę”.

Teraz wkurzam się głośno. Na miłość boską! Przecież mamy kozaczych przekąsek w samochodzie bez liku. Czy my zawsze wszędzie musimy się spóźnić?

Jakie spóźnić? Luby słusznie zauważa, że nie musimy dojechać na określoną godzinę. Ale ja akurat nie mam ochoty słuchać jego „słuszności”. Z kwaśnymi humorami jedziemy dalej ja, Mąż i Koza. Gdyby kto pytał, Koza się naburmuszyła, bo jej Ojciec nic do jedzenia nie kupił, a bratu tak.

Tylko Kozak przebył zadowolony resztę trasy i ani razu nie zagaił ojca pytaniem Are we there yet? (Daleko jeszcze?)

Zajechaliśmy, z trudem znaleźliśmy miejsce do parkowania. Ludzi po prostu tłum! Ruszyliśmy truchtem na wypatrzony odcinek i godzinę później było jednak wiadomo, że „połów” się udał.

Wspomniałam, że nie pojechaliśmy na pytony, tylko na truskawki? Nie? O, pardon, już wyjaśniam! Zmieniliśmy kurs wycieczki, bo przypomniało się nam, że rozpoczął się sezon na polach truskawkowych, a własne łakomstwo trudniej poskromić niż węże niczyje...

l czego Kozak wył, że mu Siostra "fsyskie" wyzbiera, skoro faktycznie starczyło nie tylko dla nas, ale także, zerknijcie poniżej, dla innych? Ech, z dzieciarami...