Moja Floryda

Magda z Rzymu, założycielka klubu Polek na obczyźnie, była miła wpisać mnie na listę „przesiedleńców” i zaprasza do klubowej zabawy, podając hasła, które mają nam przybliżyć życie „gdzie indziej”:

1. imię/nick, kraj, ewentualnie miasto

2. najfajniejsze

3. najpiękniejsze

4. ciekawe

5. coś pysznego

6. uwielbiam

7. nie cierpię

8. do pozazdroszczenia

9. dziwaczne

10. brakuje mi tutaj…

Moje imię znacie, kraj też, więc rozwijam pozostałe punkty. I wrzucam je, wedle reguł zabawy, na swój blog.

***

Stany to kraj, w którym życie się śpieszy, ale na Florydzie czasami ono zwalnia, bo nie da się wszędzie biec przy ponad czterdziestostopniowym upale (przeciętnie od maja do początku października). Dlatego dziwaczne jest dla mnie to, że nie wprowadzono tu jeszcze długim latem południowo-amerykańskiej czy śródziemnomorskiej siesty. Byłabym „za”.

Ale może nie powinnam się dziwić. Uwzględniono bowiem prawie wszędzie klimatyzację. Jeśli nie wyjdzie się w ciągu dnia na długo z domu, da się żyć.

Najpiękniejsze na Florydzie są niebo, woda, flora, co usilnie podkreślam na swoim blogu fotkami. I miejscami fauna. („Miejscami”, bo sęp nie jest dla mnie ideałem zwierzęcej urody, aligator też nie, pancernik – tylko zwinięty w kulkę...)

Może zatem słowo o ludziach. Uznać po kilku minutach rozmowy, że wiesz, z kim masz do czynienia, to największy błąd. Tym bardziej tutaj, bo Moja Floryda to typowy amerykański Melting Pot: mieszają się rasy, języki, zwyczaje. Swoją drogą, ciekawe, że sami Amerykanie spoza tego stanu często sądzą, że przeciętny Floridianin jest albo emerytem, albo turystą. (Tak było jeszcze dwadzieścia lat temu, ale stereotypy lubią trzymać się mocno.)

Coś pysznego – ogólnoamerykański przysmak – chocolate chip cookies czyli od razu zdjęte z blachy miękkie, okrągłe ciasteczka z kawałkami roztopionej w środku czekolady... Ale! Ale! Pod jednym warunkiem - że zmodyfikowałam recepturę. Na przykład dodaję o wiele, wiele mniej cukru. (Wypieki amerykańskich ciastkarni smakują dla mnie jednako, przesłodzone do granic wytrzymałości.)

Uwielbiam tutejszy przełom lata i jesieni oraz zimy i wiosny. Ani nie marznę, ani nie zlewam się potem.

Nie cierpię, kiedy w środku sierpnia, w środku dnia wysiada klimatyzacja.

Do pozazdroszczenia to potrafią tu bujnie wyrosnąć rośliny w niektórych ogródkach, na miejskich klombach.

Brakuje mi grzybobrania. Hej, poszłaby ja sobie z koszykiem w las... Ale ani porządnego lasu nie ma (dżunglowate chaszcze w najlepszym przypadku), ani niepryskanych grzybów. Wysypie czasem sowy i podgrzybki na przystrzyrzonym trawniku, tylko, że ten był wcześniej chojnie spryskany kto tam wie czym...

Lecz od czego mieszka się „w Ameryce”? Czyż nie pokutuje o niej mit, że prawie wszystko tu się dostanie, jeśli dobrze pokombinować, poszukać, poszperać?

Przed Świętami Dziękczynienia (Thanksgiving), w jednym ze sklepów pojawiły się kolejny raz Pieprzniki jadalne (po mojemu „kurka”). Kochani! Tylko (!) za 34 dolary za funt, czyli ponad 100 złotych za PÓŁ kilo...

Obeszłam się smakiem, ale jeśli kiedyś będę bogata, to jak dopadnę jaką jesienią tego stoiska...

Chwilowo na deser pozostaje mi odwieczne niebo...