Kozacze prawo karne

- Stop! – zatrzymuje mnie Kozak przed drzwiami do łazienki. – Stop! Jechałaś za sybko!

Jaaaaa??? E...  Poruszałam się najwyżej w tempie trzech mil na godzinę! No, może trzech i pół, wiadomo, jak to jest, „panie władzo”, kiedy pęcherz ciśnie. Fizjologia i te sprawy...

- Dawam ci mandat!

- Ależ za co? Przecież nie przekroczyłam szybkości!

- Psek... Pse...cyłaś!

Zmieniam taktykę.

- Panie policjancie, ja bardzo przepraszam, ale nie miałam wyjścia. Proszę się zlitować... Jeśli zaraz nie dostanę się do łazienki...

- Mas mandat! – niewidzialny  świstek dynda mi na wysokości pasa. Niechętnie biorę go do ręki.

- Tylko tu jest tak nabazgrotane... – próbuję wymigać się od zapłacenia kary, powołując się na niechlujstwo funkcjonariusza drogówki – ... że nie mogę przyjąć mandatu. Nie wiem, co tu jest napisane.

- Tu jest napisane, ze dostanies kalę.

- To niby ile mam zapłacić?

Na słowo „ile” w pierwszym odruchu Kozak wystawia palce, żeby pochwalić się liczbą przeżytych lat. Ale widzę, że bystrzak łapie się na tym, że tym razem nie o jego dojrzały wiek przedszkolny chodzi.

- Yyyyy... Ten! – pada po angielsku pierwsza lepsza okrągła liczba.

Oddycham z ulgą. Zabulę dziesięć dolców i droga wolna. Wyciągam niewidzialny portfel...

- Ten years!*

I teraz co? I teraz siedzę, owszem, lecz nie na sedesie, a na pryczy. I piszę podania o amnestię...

Ps. I z onej pryczy oficjalnie witam w naszym gronie wkropkę, Anetę N, Faustynę, Elę, Śliwkę, Anetę D, k.bewicz i tych, którzy postanowili pozostać anonimowi, a zaglądać tu czasem „ździebko”. Rozgoście się. Czym chata bogata...


*ten years – dziesięć lat