Nudysta na żądanie

Rewir Kozaka w moim domu przypomina co wieczór step nieuprawny, bo nawet po wspólnym ogarnięciu terenu zasiany jest gęsto urządzeniami, co mi ich nie wolno wyrzucać, a które nie wiem do czego służą. 

Przy pomocy różnorodnych taśm klejących (i często ładnie uproszonych palców Starszej Siostry) rzędy przyrządów sporządzane są z następujących rupieci:

połamanych zabawek

pogryzionych nakładek pisaków

przeżutych patyczków po lizakach

wygiętych linijek

naderwanych karteczek w odręczne esy-floresy

nieklejących się nalepek

kawałków zasmarowanej flamastrami tektury

rozdeptanych pudeł po butach

pokolorowanych korków czy zakrętek od butelek

sznurków, tubek, tutek

i wielu innych obiektów nieużytku codziennego.

Przodują w tych prototypach „groźne maszyny” (proszę nie prosić o wyjaśnienia „szto zacz”, bo instrukcje rozjaśniające są tak skomplikowane jak logika kozacza).

Za nimi łeb w łeb ciągną zastępy krzyżówek nieznanych naturze: windo-zjeżdżalni, sedesowych młynków-rozdrabniaczy do odpadków kuchennych, agregatów-alarmów do chłodzenia i ogrzewania, więzienio-kryjówek, ruro-komórek, pralko-betoniarek, bezodpływowych zlewozmywaków, radio-telefonów komórkowych, mikrofalówkowych blenderów, kominów w szybach wentylacyjnych, miksero-wiertarek... Jeśli coś pominęłam, niech Łaskawy Wysoki Syn mi wybaczy - trochę techniki i od razu się gubię.

Najchętniej cały ten majdan zmiotłabym w wór mocny a przepastny i odstawiła na krawężnik przed domem, ale wrzask Kozaka niedającego sobie wpoić prostych zasad porządku (i opornie uczącego się niuansów sztuki negocjacji) rozniósłby mi chałupę w drzazgi. (A „tych-tych” wiórów wyszłaby fura, bo budynek zbudowano w szkielecie drewnianym!)

Ku mej wszechogarniającej rozpa... tfu! radości! zaproszono mnie wczoraj z rańca na prezentację nowego tworu z demobilu.

- Zobac, mama, to jest taka specjalna plalka.

- Piękna! - udaję entuzjazm. - A co tam w niej pierzesz?

- Nie mozes mi tego zablać!

O?

Przybliżam ogniskowe do sprzętu AGD domowej produkcji: spod błękitów ręcznika wystaje znajoma koronka – jawny znak, że Kozak znów buszował w niedozwolonej szufladzie z matczyną bielizną!

Widząc me niezadowolenie, Rzeczoznawca Od Urządzeń szybko wpycha podejrzany ciuch na dno kwadratowego bębna i przechodzi do omówienia zalet najświeższego owocu swej pracy monterskiej.

- Ona jest siupel lepsa! Bo ona ma gotowanie i płukanie ploskiem do płukania.

- Aha...

- Nazywa się podskakiwanowa.

- Aha...

- Bo ona podskakiwa kiedy wiluje.

- Aha...

- I ma duzy wyświetlac.

- Aha...

- I psycisk „Stalt”.

- Który to?

- Ten – Syn wskazuje na blado-żółte kółeczko dyndające na obluzowanym kawałku folii aluminiowej.

- Mogę go nacisnąć?

- Nie! Tylko ja mogę! I kiedy go psycisnies, to plalka wystaltowa w KOSMOOOOOOS! – Kozak wyrzuca w górę ramionka, a imitowany przez niego syk i dudniący hurkot wznoszącego się piorącego statku kosmicznego ostatecznie wyjaśniają, dlaczego ten model przedstawia się tak zdezelowanym: pudło jest po niejednej wizycie w kto wie jak odległej galaktyce. A wraz z aparaturą wypełnioną paliwem rakietowym... rany Julek! szybowały po przestworzach moje gacie! To dlatego nie mogę się ich ostatnio doliczyć! Niechybnie te brakujące pary bimbają między milionami obiektów kosmicznego wysypiska, przez szpary nieszczelnej konstrukcji Kozaka wyparte...

- Synku... wspaniała ta twoja pralko-rakieta, ale poproszę, żebyś oddał mi moje majtki.

- Moze jutlo.

- Dlaczego dopiero jutro? – pytam bezmyślnie, bo wiadomo, że po dzisiejszym starcie najprędzej jutro pojazd mechaniczno-czyszczący wróciłby na ziemię. Kawałek do tego nieba i z powrotem będzie. To nie to samo, co przyziemny rzut beretem...

- Dzisiaj mozes chodzić bez majtek.

- Kochanie, proszę mi je oddać. Cudza bielizna nie jest do zabawy. Bardzo mi przykro...

- Tak. Baldzo ci psyklo – szczebiocze Kozak niezrażony zmianą mojego tonu na stanowczy i radzi - ale nie mozes być smutna, mamusiu. Musis być goła i wesoła.