Lekcja Dziesiąta: Pożyteczna

Spadł wczoraj deszcz. Krótki, gwałtowny. 

Wyszumiał się w trawie ciężkimi kroplami i w kilka minut wypełzła spod trawnika na taras chmara dżdżownic ratujących się przed potopem.

Kozak je łapie i czule przytula do policzków. Przymyka w zachwycie powieki.

- Ja kocham dzownice...

Koza przynosi wiaderko. Przesypuje do niego trochę suchej ziemi do kwiatów.

- Włóż je tutaj – pertraktuje z Bratem. – One nie lubią, kiedy je zgniatasz. To je boli.

Kozak patrzy na nas, Rodziców.

- Let them go. (Wypuść je.) – prosi Tata, który najwyraźniej trochę z polskiej konwersacji wyłapał. Przytakuję Mężowi:

- Tak jest, synku... Lepiej włóż je do wiaderka. Kiedy ziemia przeschnie, zaniesiecie je z powrotem na trawę.

- No, właśnie! Nie rób im krzywdy, bo one są pożyteczne – Koza używa nowopoznanego słowa z literką „zet z kropką”, pomagając Kozakowi przełożyć z rąk do wiaderka śliski ładunek. (Traf chciał, na naszej ostatniej lekcji języka polskiego rozmawiałyśmy właśnie o dżdżownicach.) - A wiesz, co to znaczy „pożyteczny”? – ciągnie Córa mentorskim tonem - Jak coś albo ktoś jest „pożyteczny”, to znaczy że umie ci spulchnić gębę.