Lato puszcza?

Nie wiem, ale od trzech dni wieczory są bardzo przyjemne i zabrałam wczoraj po 19-tej Kozaka na spacer: błogi wietrzyk, ja, Kozak i przymusowy język polski. Przymusowy w zasadzie tylko w jednym miejscu w całym mieście, na kilka metrów przed przedszkolem, gdzie Syn ściska mi rękę i mówi „mama, nie mów tu do mnie po polsku”.

Skąd mu się to wzięło, skoro wokół każdy mówi, jak chce? Wychowawczyni rozmawia przy nas z częścią rodziców po hiszpańsku, sąsiadka z mojej ulicy do swojej córeczki zwraca się w jednym z narzeczy filipińskich, sąsiad uczy swoje dziecko podstaw niemieckiego, a angielski, w którym się obracamy, nie jest tylko amerykański. Jedna z babć w przedszkolnym holu wita nas pięknym Queen's English.

- Mama - zwraca się do mnie Kozak - a język jest przyczepiony do buzi.

- To prawda.

- Inaczej by wypadł. I wtedy nie można mówić.

Sęk w tym, że język polski za bardzo się u synka „poluzował”, kiedy mnie latem nie było w domu. I stąd ten spacer. Żeby z daleka od przedszkola, z daleka od taty i siostry wrzucić Syna na głęboką wodę i spróbować skorygować letnie naleciałości: „dwa wieże”, „dobry kolegi”, odpowiedź „nie są” na pytanie „czy są tam gdzieś...”.

Grunt, żeby maluch znów się osłuchał.

Idziem sobie, gawarim, słońce zaczyna zachodzić, Kozak znosi ździebełka, łodyżki. Na niektórych kwiecie.

- Tego nie sięgnę - pokazuje na nieznaną mi roślinę w szuwarach. - Możesz sobie go sama zerwać.

Zamiast zerwać, biegnę do domu po aparat i robię zdjęcie.

I oczywiście wylewnie dziękuję za chęć sprezentowania mi kwiatów ze stawu. Za bukiecik w dłoniach też.

Wracamy do domu. Ja zadowolona po dobrze spełnionym językowym obowiązku, bo nasłuchał się ode mnie Kozak polskiego, aż miło. I co na koniec do Syna powiedziałam, nie wiem, ale bez namysłu odparł z entuzjazmem:

- Ach, jak mnie ucieszyłEś! Jestem wzruszonA.

Ja też.
Aż mi opadają „oba” ręce.