Lekcja Trzydziesta Ósma: Czy grozi mi marskość wątroby?

Nic innego z polskiego nie udało nam się wczoraj zrobić poza czytaniem na głos. Koza czytała, ja sprzątałam kuchnię. Kiedy odstawiłam miotłę, Córa zatrzasnęła książkę.

- Nie zaznaczyłaś strony. Będziesz pamiętać, gdzie skończyłaś?

- Pewnie. Strona treinta y cuatro.

Po jakiemu to było? Po hiszpańsku zapewne. Ach, jaka wykształcona!

- A o polsku to ile?

- Trzydzieści cztery! Takie rzeczy się wie! Przecież po polsku umiem liczyć aż do sto.

„Do stu” się mówi, lecz jej nie poprawiam, bo mi się już po prostu nie chce. 

Dzień był długi. Rozciągnęło go jak przy krawędzi kosmicznej czarnej dziury i na moje trwał wręcz tydzień. A może to cały tydzień skondensował się w dwanaście godzin? Nie wiem, ale jakieś prawa fizyki na pewno ostatnio zawiodły.

Koza – nieproszona – odlicza po polsku do dwudziestu. Potem dziesiątkami dobija do setki.

I podkusiło mnie.

- A co jest po... sto dziewięćdziesiąt dziewięć? – pytam.

- Yyy... Dwa-zero-zero.

- Dwieście... – podpowiadam.

- Dwieście, trzyście, czteryście...

- Niezupełnie... Dwieście, trzysta, czterysta...

- OK. Dwieście trzysta, czterysta, pięć-czysta, sześć-czysta...

- Rybka, zagalopowałaś się! Czterysta, ale potem pięćset, sześćset...

- ... siedemset, osiemset, dziewięćset, dziesięćset....

- Tysiąc!

- No dobra, tysiąc.

A na zegarze dwudziesta druga z minutami, więc wygnałam Kozę spać.

Oparłam ręce o wylizany kuchenny blat i popadłam w przygnębienie. Po trzech miesiącach przerwy w lekcjach z polskiego wymowa głosek szczelinowych u Kozy (przy okazji i u Kozaka) samoistnie się polepszyła. Ale jak widać u Córki stało się to za cenę znajomości liczebników. Ech...

Odwróciłam się. Bezwiednie podeszłam do lodówki. Szarpnęłam ciężki drzwi, dostrzegłam napoczętą butelkę czerwonego wina. Z westchnieniem wyciągnęłam korek i szkło.

Bul... bul... bul... ból, że ta nauka polskiego ciągle powiela ten sam schemat: każdy krok do przodu następuje po przynajmniej jednym w tył... Hej! To zupełnie jak z zakupem kanapy! Przyjechała z magazynu nowiuśka, ale po zdarciu folii okazało się, że z dwoma czarnymi plamami na obiciu. Dzwonię z reklamacją i dowiaduję się, że właściwy pan od przyjmowania reklamacji może przyjechać „obejrzeć plamy i spisać protokół” dopiero za kilkanaście dni.

Wpatrzyłam się znów w łysy blat. Łyknęłam bordowy płyn. Łypnęłam na butelkę. Zostało niewiele, więc lepiej dokończyć, bo za chwilę pójdzie w ocet... A ja z torbami! Czy wiecie, że wóz, którym jeżdżę widnieje w dziesiątce najbardziej rozchwytywanych samochodów na części? Wymieniliśmy wczoraj jedną z nich, więc rozumiem, dlaczego ten dwunastolatek ma takie powodzenie u złodziei. Kiedy siada elektronika, buli się słono. Może następnym razem trzeba kupić model o mniejszej ilości przycisków, a większej ilości uchwytów, korbek i wejść na kluczyk. Tak jak to cacko poniżej z 1939-go roku. 

Tylko taki „niezelektronizowany” pojazd to zabawka na kolekcjonerską kieszeń. A ja kolecjonuję kwiatki, nie auta, więc o czym w ogóle mowa? Gdzie logika?

Odchyliłam głowę, spijając ostatnie krople wina. Odstawiając naczynie, dojrzałam kątem oka jakiś cień. 

Koza, przebrana w piżamę, stała oparta o ścianę.

- Przyszłam ci powiedzieć „dobranoc”.

- No... dobranoc, dobranoc...

Jeszcze koziny łeb przytulił się do mokrego fartucha. I oczywiście musiałam poczuć rogi.

- A czy przypadkiem – rzecze Córka po angielsku – lekarz cię nie ostrzegał, że nie masz przed snem jeść czekolady lub pić alkoholu, bo dostaniesz zgagi?

- Ej...

- Słyszałam, jak cioci mówiłaś. Żadna tajemnica.
Koza zawija się do odwrotu. Kiedy jest dostatecznie daleko, aby jej nie widzieć, dodaje:
- Ale nie przejmuj się, mamo! Masz jeszcze inną opcję. Czytałam, że ciepłe mleko też dobrze robi na zaśnięcie. Dobranoc!