Słowo daję, nic nie piłam!

Nadszedł czas na przeprosiny - nie odpowiedziałam dotąd oficjalnie ani Amarancie, ani Żanecie, ani Anecie na ich nominacje blogowe.

Uwierzcie mi, że moje milczenie nie wypływa z wybujałego „ego”, ani z żadnego innego rodzaju zarozumialstwa. Pogubiłam się po prostu, bo blogosfera mnie przerasta, a mój czas na przyjemności niezmienie wykazuje tendencje „kurczące”. 

Amaranto – Elżbieta Bennet z Dumy i uprzedzenia Jane Austin, stawiająca swoją rodzinę na pierwszym miejscu, dbająca o jej dobre imię, trzeźwo oceniająca swoje możliwości i ramy społeczeństwa w którym się wychowała, wbrew niemu wewnętrznie niezależna - przez co nietypowa; żaden szczyt piękności, natomiast w gębie niczego sobie... pierwotnie nieszczęśliwa przez własną głupotę, w końcu spełniona dzięki ustępstwom... i jak zakochana, to na umór - taką siebie widziałam za wczesnego okresu młodości. Z dojrzalszych wiekiem bohaterek nie przychodzi mi na myśl żadna pojedyncza (szczególnie współczesna) postać, z którą czułabym nić wiążącą. (Może nie czytam odpowiednich książek? Pewnie tak! I na pewno za mało, bo obowiązki wchodzą w paradę ;-)

Żaneto – Twój blog-pamiętnik to jak pudełko pocztówek. Zapominam, że w jednym miejscu jesteś. (Wszystko przez ten Twój zdolny aparat fotograficzny ;-) Dziękuję Ci jeszcze raz za wyróżnienie. Dla Ciebie - w trzech słowach o sobie... Hm... Nic nowego poza tym, co na blogu wyziera nie powiem: lubię się „pośmiać, poprzytulać i pozamyślać” (wieści kwalifikujące się na wysok z wanny ze słowem na literę „e” na ustach to nie są, ale są szczere).

Aneto – na większość pytań, które zadałaś chyba odpowiedziałam między wierszami, a być może nawet i wprost np. tutaj lub tutaj. Na dwa zapytania z Twojej listy odpowiem w tym wpisie.

Czy oprócz pisania bloga, masz jakąś pasję?/Czy w byciu matką naśladujesz swoją mamę?

Nie myślałam o pisaniu bloga jako o rozwijaniu osobistej pasji i trudno mi powiedzieć, czy traktuję go jako rodzaj hobby. Z całą pewnością to rodzaj słabości, a wiem to na pewno, kiedy ktoś mnie tu za coś pochwali. 

Parafrazując samą siebie z poprzednich postów, skusiłam się na publiczne "pisadło", bo wydało mi się ciekawym środkiem mobilizacji do podtrzymywania języka polskiego w rozmowach z dziećmi, mieszkając na obczyźnie. Blog to tylko próbna forma narzucenia sobie regularności w pracy z Kozą.

Jeśli zaś chodzi o naśladowanie Mojej Mamy, to zauważyłam ostatnio, że tak jak Ona tworzę wokół siebie składowiska „nadczytanych” książek. Tylko u Mamy zawsze trzymały się kilku konkretnych miejsc, a u mnie leżą sterty i „stertetki” na każdej płaskiej przestrzeni (poza podłogą, ścianą i sufitem)... I czas z tym skończyć! (I upstrzyć i podłogę i ściany i sufit... Żartuję!)

Teraz jeszcze życzę Nam wszystkim, żeby Nas czytano. Bo czyż nie o to chodzi? Każdy człowiek chce być wysłuchany. (A ja jeszcze sobie życzę, żeby nad moim blogiem się zaśmiano.) 

Cóż... spuszczając nieco z tonu, przyznam, że dobrze sobie zdaję sprawę, jak całkiem śmiało i irracjonalnie sobie poczynam. Zamiast np. skupiać się nad wiedzą nadprogramową, dzięki której moje dzieci mogłyby „wybić się ponad przeciętność” i „zagiąć równieśników”, uczę moją dwójkę języka, który im się w życiu najprawdopodobniej do przeżycia lub lepszej samooceny w Stanach nie przyda. 

I samo to rozeznanie, że nie spełniam się w tak pojmowanej roli nowoczesnego rodzica, że dobrowolnie wykluczam się z edukacyjnego wyścigu szczurów jest dostatecznie frustrujące. 

Wasz uśmiech nad Kozą lub Kozakiem łagodzi moją wewnętrzną szamotaninę i tak też odbieram Wasze nominacje – jako wsparcie dla „rozbitka”, kiedy ten nie ma pewności, że właściwy kurs na życie obrał.

   

Jeszcze raz składam Wam ogromne podziękowania za wyróżnienie bloga łańcuszkową nominacją (i chyłkiem wycofuję się z kolejnych "łańcuszków"). 

Naprawdę mi było przyjemnie!

Dziękuję za Wasz czas. 

Za dobre słowo. I to nie byle jakie, bo w języku polskim!

Szklanice w górę za języki ojczyste! 

Za klawiaturę i łącza internetowe!

Za tych, którzy potrafią za uszy wyciągnąć, rękę podać i bezinteresownie pomysł zapodać na tych łączach!

Nadstawcie pyska, bo będę całować!