Lekcja Ósma: Magiczna

Przerobiwszy pisownię liter „u” i „ó”, przeszłyśmy do pisowni „ż”. Wyrazy z „zet z kropką” za bardzo Kozie nie podchodzą: przy wymowie Dziecko siada.

Aby ulżyć Córce, zamieniam się w podręcznikową wróżkę. Łapię za ołówek.

- Wyczaruję ci moją różdżką coś, co bardzo byś chciała dostać...

- Dudka?

Dudek na niby mi nie przeszkadza. Zgadzam się.

- Uwaga! Abrakadabra... Czary-mary... i... proszę bardzo: dudek!

- Dziękuję, Marmolado!

Dziecku świecą się oczy. Na chwilę zapomniało o wyrazach nie do wymówienia (księżna, czarnoksiężnik i tym podobne).

- Teraz ja coś wyczaruję. Coś, co ty byś chciała mieć. Zamknij oczy...

Zamykam oczy, czuję jak ołówek wysuwa mi się z ręki. Zastanawiam się, co bym chciała mieć.

- Abrakadabra... Czare-mary... Nie! Czekaj... Nie mów! Czarne-mary! Czar...

- Czary-mary – podpowiadam.

- I po co mi mówisz! Ja sama umiem!!!

Kajam się sowicie. Obiecuję, że więcej podpowiedzi nie będzie.

Koza znów się koncentruje. Macha w powietrzu drewnianą różdżką.

- Ale zamknij oczy...

Zamykam.

- Czary-mary... łubu-dubu!

Taaa... i „niech żyje nam prezes naszego klubu!”*