Gorąco i troskliwie

I po tropikalnej burzy Sandy. 

Odeszła, zniknęło zimno, które do nas nawiała. Podniosły się rekordowo niskie, chwilowe październikowe temperatury (siedem stopni nad ranem, kilkanaście w dzień). Znów można chodzić na boso, w sandałach.

Przycinaliśmy krzewy. Ładowałam ścięte gałęzie w worki, Koza pomagała.

Nie dało się mimo wszystko długo wystać na słońcu. Zaczęłam baręczęć pod nosem.

- Od tego słońca mi się chyba zaraz mózg zagotuje...

- Przyniosę kapelusz, okay?

- Dzięki, lecz teraz to już nie ma sensu. To ostatni worek.

- Nie, idź do domu. Ja to pozbieram. 

Od kiedy Koza taka troskliwa? Dzień Matki jest w maju.

- E... wytrzymam tyle.

- Daj mi ten worek. Proszę... Marmolado?

Córka poważnie chce mnie odsunąć od roboty.

- Ależ daj mi skończyć...

- Ale ja nie chcę, żeby ci się mózg gotował!

- Przecież to tylko przenośnia... metafora...

- Metafora? Co ty, mama! Większość twojego mózgu to woda! Aż trzy z cztery części. Lepiej idź do domu, bo ci się zrobi w głowie jedna wielka paciaja!