O przydatności puszczania gazów

Miał być jeden, góra dwa wpisy na tydzień. I co? I zrobił się dzienniczek. Obiecuję poprawę, ale jeszcze nie dzisiaj, bo dzień – w mej skromnej opinii – byłby częściowo zmarnowany, gdybym nie zapisała ostatnich Ważnych Przemyśleń Syna.

Oto zakładam mu spodenki i słucham wykładu o rodzajach męskim i żeńskim w czasownikach przeszłych trybu oznajmujacego o aspekcie dokonanym.

- Ja mówię „puścił-ŁEM bącka”, a moja siostla mówi „puści-ŁAM bącka”.

Ach! Syn zaczyna odróżniać rodzaj męski od żeńskiego. Wreszcie! O słodka chwilo! Myślałam już, że to nigdy nie nastąpi! Dzięki Wam, o Niebiosa... Dzięki! (Dialogi po polsku, które Kozak słyszy, przeprowadzam ja z Kozą – od żeńskich końcówek aż kipi! Męskich nie uwidzisz. Mąż Amerykaniec.)

Idąc za ciosem, ochoczo podejmuję temat.

- Właśnie! Tak się mówi w języku polskim. Chłopcy i panowie mówią inaczej niż dziewczynki i panie. Czyli tatuś też powiedziałby „puści-ŁEM bączka”, prawda?

- Nie. Tatuś nie pusca bącka.

Nie? Mogłabym zaświadczyć wszem i wobec, że – owszem - tatuś też czasem puszcza bączki. Ale Syn ma taką minę, że mogę przysięgać na wszystkie świętości, a i tak mi nie uwierzy. Po chwili zastanowienia obwieszcza po angielsku:

- Daddy farts!*

*Tatuś pierdzi!