Kogo nie obowiązuje przysięga Hipokratesa

Kozak chciał się bawić w szpital. (Nie mylić z przychodnią lub prywatnym gabinetem lekarskim!)

Kazał mi, pacjentce, położyć się na kozetce (naszej nowej kanapie).  

Ległam posłusznie.

Syn przyniósł ołówek i notes spiralny z Hello Kitty na okładce (spady po daaaawnych zainteresowaniach starszej siostry).

Usiadł przy mnie na krześle. 

Otworzył notes i popatrzył wyczekująco.

- A więc... boli mnie... brzuch – zaczęłam nieśmiało.

Kozak ani drgnął.

- Tak mniej więcej w tym miejscu – wskazałam okolicę pępka.

Syn coś zanotował, odłożył notes, ołówek, osłuchał pogryzioną słomką, długopisem „zaświecił” do gardła i znów coś zapisał.

Starałam się nie wiercić, kiedy sprawdził mi puls przy piętach i kiedy na minutę wyszedł z "izby przyjęć".

Wróciwszy, centymetrem zmierzył mi twarz od podbródka do nasady włosów.

- Przepraszam najmocniej... – spróbowałam się odezwać, ale zaraz mnie uciszył.

- Proszę teraz nic nie mówić.

Odczekałam aż zapisze kolejną rzecz w notesie.

- Czy teraz mogę coś powiedzieć?

- Teraz tak.

- Mnie nie boli ani gardło, ani głowa... Boli mnie brzuch.

- Tak... Proszę – Kozak wręczył mi jakiś świstek.

- Co to jest?

- Skierowanie na rentgen oczu.

Kiego? Z byka spadł???

- Przepraszam, czy pan w ogóle jest lekarzem?

- Nie! Nie jestem lekarzem – uniósł się urażony Kozak. – Jestem szpitalnikiem!

Aaaa! No to jesteśmy w domu!