Lekcja Trzydziesta Szósta: Ucisk w Dni Wagarowicza

W październiku, z okazji polskiego Miesiąca Dobroci dla Zwierząt, poszłam Kozie na rękę, ograniczając lekcje języka polskiego do absolutnego minimum. Drugiego października, w Światowy Dzień Zwierząt Hodowlanych pokazałam Dziecku, że stać mnie na więcej: kompletnie odpuściłam lekcje na kilka dni i zajęłam się m.in. swoimi tarasowymi pomidorami. Ale w marcu dałam plamę. Tak się zapędziłam w obmyślaniu zadań z L2, że zapomniałam dać Kozie wolne w polskim Dniu Wagarowicza.

Zabyłam o tym „ważnym święcie”, ponieważ wagary w kozinej grupie wiekowej są w Stanach zjawiskiem prawie nieznanym. I w podstawówkach, w gimnazjach i liceach wszyscy uczniowie danej szkoły zaczynają i kończą lekcje o tej samej porze, toteż samodzielnie szwędający się „dzieć” w godzinach lekcyjnych od razu by podpadł społeczeństwu.

Zresztą co za przyjemność łazikować tam, gdzie nudno (np. między domami suburbii?). Licealiści, jeśli nie chcą iść do szkoły, po prostu zaciągają kołdry na głowy i zostają w domach, bo – znów – dokąd się udać i czym, jeśli nie ma się auta? (Szanujące się osiedla daleko od centrum linii autobusowych nie posiadają.)

Porządniejsze wagary przeżyć można w USA dopiero na uczelni wyższej, szczególnie, gdy uniwerki leżą poza granicami miast. Takie koledże mają tendencje ciągnąć się na mile w uroczych zespołach architektoniczno-krajobrazowych - jest gdzie pohasać i wtopić się w tłum.

Kiedy więc dotarło, że zapomniałam przekazać Dziecku wiedzę o polskim zjawisku kulturowym jakim jest kontrolowana ucieczka z lekcji pod hasłem „Topienia Marzanny”, musiałam Kozie tę stratę wynagrodzić i w tym tygodniu odwołuję część lekcji na rzecz rozpoczęcia intensywnego okresu koszenia (równoznacznego z nadejściem gorącego lata).

Inauguracja niechętnego odpalenia kosiarki miała miejsce w tym roku na początku kwietnia. I wdzięcznam Komu Trzeba za to, że kwiecień i maj pomimo mego niepokoju obeszły się z nami łagodnie. Nie padało tyle, co zwykle i koszenie nie odbywało się za często.

Ale już koniec maja. Grube pnącza szerokolistnej trawy zarastają teraz moje ukochane grządki w tempie adekwatnym do sprzyjających subtropikalnych warunków: dziko i zachłannie. Co tydzień, aż do końca października, ktoś będzie musiał w skwarze pchać kosiarkę, dźwigać kosę elektryczną z obrotowym, metalowym ostrzem (żyłkową „kłaki” trawy pod wdzięczną nazwą St. Augustine rozszarpują na strzępy). Wreszcie pozostanie temu komuś uprzątnięcie miotłą lub dmuchawą oderżniętych pnączy. Razem wychodzi ze dwie godziny harówki.

Po zszorowaniu z siebie potu, kremu z filtrem, zielonego pyłu, kurzu, po wypiciu litra wody, łyknięciu środka na tępy ból głowy – zawsze mnie nawiedzi po wysiłku fizycznym w Wielkim Słońcu - marzę, aby tym kimś od przycinania trawy byli panowie z zatrudnionej firmy ogrodniczej. Tacy rozprawiają się z trawnikiem mojej wielkości w kwadrans!

Hm... 
Korekta do poprzedniego akapitu: już kiedy przebieram się rano w podarte ciuchy, zakładam zdezelowane buciory i wywlekam kosiarkę z garażu, przekonuję samą siebie, że to nie robota dla jednej osoby. Ale jak nie wydać na serwis ogrodniczy i jednocześnie ujarzmić pnącą się we wszystkie strony gąbczastą murawę?

I doznałam w tym żarze olśnienia. 

Przecież do pielęgnacji trawnika mogę wziąć Kozę!

Dlatego w tym tygodniu oficjalnego sprawozdania z lekcji niet.

Koza zajęta.

Obskubuje trawę.