Lekcja Dwudziesta Dziewiąta: Mission Prawie Accomplished czyli mL@H w naszym wydaniu

- Gdzie jest spinacz? Przecież był tu przed chwilą! – wrzeszczę po polsku. - Tylko na sekundę zostawiłam go na blacie. Dosłownie na sekundkę...  I nie ma! Już się ktoś na niego połakomił! Czy ja nie mogę niczego na moment odłożyć, bo zaraz ginie? Halo! Do was mówię! Czy ktoś widział spinacz?

Przybiega do kuchni zaalarmowana rodzina i część męska patrzy na mnie, jakbym się urwała z choinki. Możliwe, że biorą mnie za wariatkę, gdyż odzywam się „grupowo", do wszystkich po polsku. (Skąd to zdziwienie – szczerze nie wiem, bo wbrew opisywanym na blogu pozorom nie raz, nie dwa i nie z roztargnienia zagadam przy dzieciach do Lubego Męża w swym języku ojczystym.)

Podczas gdy chłopy stoją bezczynnie, Koza pomaga mi szukać, a że z odsieczą raźniej, nie drę już „japy” na cały regulator, gderam jedynie.

- Ja kiedyś zwariuję. Jak można normalnie funkcjonować w takim domu?

Mąż kręci głową. (Dla jasności – jak wspominałam wcześniej - wiele po polsku nie rozumie, ale moje marudzenie ma opanowane niemal na szóstkę.) Odzywa się jednak z konieczności po angielsku.

- Nie rozumiem, po co to zamieszanie? Jeden się zapodział, to weź inny.

- No właśnie! – wtóruje Ojcu Koza. – Weź ten.

Który? Stoję oniemiała. I kto pozwolił rodzinie zbierać się do odwrotu? 

- Skąd ci przyszło do głowy, że ktoś z nas mógł ci podwędzić to obrzydlistwo. Jesteś jedyna, która to kupuje – rzuca Mąż na odchodne.

I poszli sobie.

Zostałam w kuchni ja i wyjęty przez Kozę z zamrażalnika... szpinak.