Ze słownika polsko-kozinego

Z językowej perspektywy grudnia zeszły wrzesień z moim pierwszym blogowym wpisem wygląda jak blednąca pocztówka z wakacji.

Nic, że ostatni miesiąc roku raczy nas pogodą, o jakiej tylko w grudniu nawet na Florydzie można śnić, zapisując się nam we wspomnieniach owocami papryki na tarasie, chodzeniem w t-shirtach, oknami „rozdzianymi” na oścież, kolacją na zewnątrz... Mój świat szarzeje na myśl, że więdnie dwujęzyczność Córki. (Jest dokładnie co przewidziałam - coraz trudniej przychodzi jej mówienie po polsku.) Kwitnie jedynie kozine słowotwórstwo, którym Dziecko non-stop wzbogaca swój udziwniony, rzekomo polski leksykon.

Żeby nie było, że nie mam podstaw do psioczenia, oto kilka słówek, które moja pamięć zarejestrowała z konwersacji z Kozą w ciągu minionego weekendu:

rzodkiewki to turnipki

strażak to pożarnik 

wróble to wróbki

kuropatwa to kuroplak

pisk to pyszk

puszcza (las) to puszyca 

na obozie to na łobuzie...

I przykłady można mnożyć, tym bardziej że zwierzyniec to osoba, która morduje zwierzęta, a pająk krzyżak to pająk pobożny (mieszkający w kościele).

Ach! I, naturalnie, biegunka to ścieżka zdrowia...

(Nikomu jej jednak nie życzę. Ale nienormalnie ładnej pogody – jak najbardziej.)