I żyli długo i szczęśliwie...

Postanowiłam, że Kozak jest na tyle duży, że nie obciąży go zbytnio psychicznie historia Czerwonego Kapturka i jego babci.

Opowiedziałam dziś Synowi pierwszy raz tę bajkę, rzeczywiście wiele ryzykując, bo nie występują w niej żadne urządzenia elektroniczne, nic się w niej nie obraca i nic się nie włącza i wyłącza.

O dziwo, Malec słuchał uważnie. Do samiutkiego końca.

- To była ładna bajka – skonstatował.

- Prawda?

- Oj, ten niedobly wilk! Połknął babcię i dziewcynkę.

Chcę dodać, że „tak to w życiu bywa”, ale jeszcze Kozak weźmie te słowa dosłownie. Lepiej zaakcentować pozytywną stronę rzeczy. Niech Syn wyniesie z tej opowiastki coś budującego: że nigdy nie wiadomo, co się może wydarzyć, kiedy jest się w dołku, że zdarzają się zakończenia, których nikt się nie spodziewał, że nie powinno się z góry zakładać, że sytuacja jest bez wyjścia. Słowem, nigdy tak naprawdę nie wiemy, jak się potoczą nawet najgorsze sprawy...

- Ale widzisz – przypominam Kozakowi – potem pojawił się pan gajowy...

- Tak. I psysed pan gajowy i połknął wilka i uciek.