Wielkie nieba! Powtórka z "siusiaka" i głos w sprawie lodówek

Kozak to półetatowy przedszkolak. Siedzi w przedszkolu tylko trzy godziny, m.in. dlatego, że tam nie mówią po polsku, a ja sobie życzę, aby słyszał polszczyznę, choćbym jej jedyną przedstawicielką była w życiu syna.

I ten mój Kozak opowiada o tym, co aktualnie się w grupie wyrabia i przerabia. Np. wczoraj na spacerze Kozak, pedałując na rowerku, zaczyna tak:

- Mama, wiesz co? Słońce to najwięęęększa planeta...

- Tak, to największa gwiazda w Układzie Słonecznym...

- I lepiej się do niej nie zbliżaj, bo cię rozpuści!

- Dobrze, będę się od niej trzymać z daleka. Uważaj, jak jedziesz...

Chwilę później:

- Mama, a gdzie jest niebo?

- Niebo? Niebo jest nad nami. Widzisz te chmurki?

- Niebo gdzie jest Pan Bóg! Gdzie jest to niebo w kosmosie? Bo ja bym chciał pójść do nieba, bo tam przelatują samoloty i wahadłowce!

Yyyy... Nie byłam w tym niebie. Słyszałam o świetle w tunelu, uczuciu błogostanu. Poza tym trudno mi się wypowiadać...

- Synuś, patrz przed siebie, dobrze? 
Chodnik jest wąski, łatwo zahaczyć bocznymi kółkami o wystający nad cementem gęsty brzeg trawnika. Oczywiście Kozak w gąbczastą trawę wjeżdża, traci równowagę.

- Olaboga! moja noga... - sapie za Panem Pierdziołką - chyba nie chce wyjść - tarmosi się syn z nogawką - ale nie musisz... mi... kupować... trumny... - wstaje powoli - będę żył, mama.

Cieszę się :-) I krztuszę ze śmiechu za wachlarzem kopert i ulotek reklamowych (po drodze na spacer zajrzałam do skrzynki pocztowej). 
Pomagam ustawić rower. Kozak wskakuje na siodełko. Wygojoną nogą popycha pedał, rusza i nie przestaje gadać. Nadaje ciągle, wstawiając rower do garażu.

- A wiesz jaka planeta jest super zimna?

- Najzimniejsza? Nie... nie wiem...

- Juranes.

A! (Po naszemu Uran, po „ichniemu” Uranus)

- I mama, tam jest tak zimno, że może ci nawet zmarznąć nos. I siusiak.

O?

Nie mam siusiaka. Słyszałam tylko, że w niektórych temperaturach się kurczy. Tak jak wyżej, trudno mi się wypowiadać w tego typu sprawie.

- Aż tak tam zimno? Naprawdę? - mówię cokolwiek, żeby rozładować niechybną salwę śmiechu. - A Tobie często robi się zimno w siusiaka?

- Nie. Nie często - odpowiada Kozak uspakajającym tonem. - Tylko kiedy podchodzę do lodówki.

Ps. Witam nowe twarze - Ankę Bielawską, Kokos-Ankę, annette i Zosię Samosię. Nie wątpię, że Wasza przemiła wizyta to robota Jareckiej z Deszczowego Domu. Od podobnych dialogów jak powyższy aż roi się w tej mojej książce, o której Jarecka pisze i potwierdzam, że kobieta prawdę gada, gdy twierdzi, że książka jest śmieszna. Pozdrawiam Was i Jarecką!