Lekcja Trzydziesta Druga: „Czytaniec” z „gwiazdami”, czyli mam za swoje

To chyba był zeszły czwartek. Idę powiedzieć Kozie, że nie tylko ja ucieszyłam się z jej ostatniego czytelniczego osiągnięcia. Niech wie. Niech wiadomość posłuży za zachętę do przyszłej lektury.

- Te, „gwiazda”, wiesz, że dużo osób gratulowało ci sukcesu, kiedy im powiedziałam, że sama przeczytałaś książkę po polsku?

Zero reakcji. Koza maluje białą farbą metalowe pudełko po miętówkach i zdaje się nie słyszeć, co do niej mówię. Miękkie włosie głaszcze z wolna pokrywkę od lewej do prawej, od prawej do lewej, od lewej do prawej... 
Wycofuję się widząć, że przyszłam nie w porę.

- Wait!

Przystaję, posłusznie czekam. Koza dmucha w mokry akryl, odkłada pędzel.

- Chcesz wiedzieć, czego dzisiaj nauczyłam się w szkole?

Zawsze! Tylko czego mogła się nauczyć, skoro na Florydzie przeprowadzane są właśnie stanowe egzaminy końcowe i lekcji jako takich nie było?

- Kiedy skończyłam test, to mi się nudziło. And you couldn’t take out a book to read. („I nie można było wyjąć sobie książki do czytania.”) To nauczyłam się na pamięć the computer keyboard.

- Układu klawiatury?

- No! Posłuchaj! Escape, F1, F2, F3, F4... – recytuje po angielsku. - Litery też umiem: Q, W, E, R, T, Y, U...

- O cholipka! Jak długo tak bezczynnie siedziałaś?

- ... I, O, P... Nie wiem... – wraca Koza do polszczyzny - Pół godziny?

- Aż tyle?

- Relax! I checked my answers three times.

A właśnie, że się nie uspokoję! Co mi z tego, że sprawdziła odpowiedzi. Trzy razy. Trzeba było pięć!

- Jak to możliwe, że miałaś tyle wolnego czasu?

- Bo dziś było Reading.

Czyli sprawdzian z czytania i rozumienia treści. Zapoznaje się uczeń z czytanką na ekranie komputera i wypełnia pod spodem szereg podchwytliwych pytań typu multiple choice (pytań dysjunktywnych). I znów delikwent czyta kolejny tekst i wybiera właściwe odpowiedzi. I tak w kółko przez 70 minut.

Przysiadam na łóżku Kozy lekko podłamana. Ocena z tych testów w dużej mierze rzutuje na poziom przedmiotu, na jaki zapiszą dzieciaka w przyszłym roku szkolnym. Wiem, że mowa tylko o gimnazjum, że zawsze tłukłam Córce do głowy, że nie musi mieć samych „ejz” (A’s - „szóstek”) - byłabym hipokrytką, żeby tego wymagać - że liczy się rozumienie przedmiotu, że życie to znacznie więcej niż szkoła, tymczasem wyrywa mi się z ust wypowiedź, którą można zinterpretować odwrotnie.

- Kochanie, Reading czy nie, zawsze trzeba się przyłożyć do wykonywanego zadania.

- Oj! Mama! Ja lubię testy z Reading. – Koza krytycznym okiem patrzy na schnące pudełko i macza pędzel w farbie. - Zapomniałaś, że bardzo szybko czytam? Przecież ja potrafię przeczytać całą książkę w jeden dzień!

„Pod warunkiem, że napisana po angielsku” – dopowiadam sobie w myślach, bo jak idzie skojarzyć z poprzedniego blogowego wpisu, po polsku kozine czytanie nie ma nic wspólnego ze śmiganiem po stronicach. Pojawia się polski alfabet i z Zygzaka McQueena zamienia się Córa w pojazd całkowicie pozbawiony napędu. Trzeba brać na popych lub na hak. A przed czytaniem na głos Koza broni się jak przed łamaniem zderzaków bez znieczulenia.

No. To jeszcze raz publicznie ustaliłam stopień zaangażowania Córki w poznawanie swego słowiańskiego dziedzictwa kulturowego...  

- To co dziś poczytasz po polsku?

- Wiedziałam, że to powiesz!

Wiedziała, skubana. Każdy by wiedział, kto by tu z nami pomieszkał. Jestem powszechnie znana w domu z tego typu zapytanek.

- OK, to co postanowiłaś? – nie odpuszczam, przyglądając się opanowanym ruchom pędzla.

- Że coś poczytam.

- A konkretniej?

- Zastanowię się.

- Rybcia, niech cię kule biją! Za uniki to medal ci się należy.

- I learned from the best – wali Koza bez zastanowienia na ułamek sekundy zerkając w moją stronę.

Nic nie odpowiadam na to pomówienie, bo pomyliło się Córce maluczko. Akurat nie ode mnie nauczyła się mistrzowskiego unikania tematu. Ja przoduję w czymś innym: w generalnym zatruwaniu życia Kozie.

- OK, OK... Żartowałam... – dodaje przepraszającym tonem.

- Ale ja się nie gniewam.

- Nie?

- Nie.

- To dobrze.

Pudełko po miętusach wygląda, jakby je obsmarowano pastą do zębów. Zadolowolona Córka ponownie dmucha w niejednolite smugi. Zamyka pojemniczek z farbą, wyciera pędzel w kawałek papieru.

- Aren’t you going to interview me? („Nie przeprowadzisz ze mną wywiadu?”) Potem nie będę miała czasu. Teraz albo never.

Usłyszałam tylko „teraz albo nigdy” i mówię, że teraz nie mogę, bo muszę dokończyć robienie obiadu.

- OK, jak nie chcesz, to nie.

- Ale co mam chcieć?

Tym razem słyszę, że chodzi o wywiad.

- Niby z jakiej racji mam z tobą wywiad przeprowadzać?        

- Kiedy tu wszedłaś, to powiedziałaś do mnie „te, ‘gwiazda’ ”. A „gwiazdy” myślą tylko o sobie i robią, co chcą. Przykro mi. I to jest dlaczego masz pięć minut. A potem - zapomnij. Muszę posprzątać w pokoju, bo powiedziałaś, że jak dzisiaj nie sprzątnę, to się wykatrupisz. I muszę sprzątnąć w samochodzie, na moim siedzeniu, bo zapomniałam to wczoraj zrobić i jak ci się przypomni, że zapomniałam, to mam przyrąbane. I na dodatek muszę czytać po polsku. Co tak na mnie patrzysz? Sama mi przed chwilą kazałaś. Więc decyduj! Jestem tą „gwiazdą”, czy nie?