Lekcja Dwudziesta Szósta: „Ambitna” czyli jak podnieść sobie naukową poprzeczkę

Wychodzi, że chwilę mnie tu nie było. Ano, wsiąkłam... Przyczepiła się do mnie proza Anity Shreve. Czytałam w każdej wolniejszej chwili, bo człowiek lubi od czasu od czasu się zakochać, a było w czym.

(I prośba do tłumaczy jej książek: błagam, nie zamieńcie ich w beznadziejną papkę, gdzie liczy się tylko fabuła.)

Ale do rzeczy... W ramach ćwiczeń gramatycznych Koza wypełniała ostatnio tabelkę z rzeczownikami w liczbie pojednynczej i mnogiej i sprawdzając zadanie ucieszyłam się, że Córka pokonała swą awersję do czworonożnych drapieżników (więcej TUTAJ) i bezbłędnie rozpisała „lew – lwy” i „tygrys” – „tygrysy”.

Lecz sobą by nie była, gdyby nie omieszkała też pojechać po bandzie w innych częściach tabeli: dwie „żarówki”, ale w liczbie pojedynczej wpisała żarówa,

dwie „kucharki”, ale jedna kucharz...  „Bagaż” w kozinej liczbie mnogiej został przechrzczony na bagażnik, a co się porobiło z „planetami”, to wstyd mówić! W liczbie pojedynczej podzieliły los „kucharek” (stały się rodzaju męskiego) i dodatkowo wykazały się niskim ilorazem inteligencji. Dość rzec, że jedna planeta według rozpiski Kozy to palant.

- Rybcia, aleś powypisywała! Nie zastanawiałaś się zbytnio nad tym, co robisz, dobrze mówię? –zagadnęłam przeczytawszy odpowiedzi.

- Nie za bardzo – szczerzy się Córka.

- A dlaczego?

- Bo się śmiałam.

- Co w tym zadaniu było takiego śmiesznego?

- Nic. Po prostu przypomniało mi się jak nie lubiłam w pierwszej klasie zadań domowych...

- No, ba... kto je lubił...

- Ale ja, kiedy miałam pisać jakieś ćwiczenia, kładłam zeszyt na stół i zamykałam oczy. Z całej siły! I myślałam, że jak je otworzę, to od tego zaciskania zeszyt zniknie.

Ryczę ze śmiechu. Koza mi wtóruje.

- Szybko dotarło, że tą metodą nigdzie nie zajedziesz, co?

- Tak! Jak zauważyłam, że to nie działa, to wyobrażałam sobie, że znika cały stół razem z zeszytem!